Տէլի Ճան՝ Դիլիջան | Deli Can – Dilijan

Ընկերոջս հետ որոշուեց գնալ Բերդ քաղաք՝ մեծամասնաբար իմ քմահաճութիւնից ելնելով, քան զի երբէք այդտեղ չէի եղել ու ուզում էի պնդել որ «ամէն տեղ եղել եմ Հայաստանում»: Մի քիչ դժուար է, ի հարկէ, նման յանդուգն յայտարարութիւն անել, սակայն՝ Բերդ գնալուց յետոյ, այդ յաւակնութեամբ հանդէս եմ գալիս:

Յամէնայն դէպս, շատ հաճելի օր անցաւ մեզ: Սեւանի ճանապարհը բռնեցինք, Դիլիջանով անցանք, գնացինք Իջեւան ու շարունակեցինք դէպի Ադրբեջանական սահմանը, որտեղից ճամբան շեղւում է դէպի Բերդ: Իրականում ես շատ դրական տպաւորութիւն ստացայ այդ ճանապարհի մաքրութեամբ ու նաեւ ընդհանրապէս Բերդ քաղաքից: Շատ աւելի խեղճ ու տխուր տեղ էի սպասում, բայց արի ու տես որ բաւականին աշխոյժ քաղաք է: Իրենց գլխաւոր փողոցում լիքը մարդ կար, առուտուր, եւ այլն:

Վերադարձի ճանապարհին, նկատեցի որ Դիլիջանում խորհրդային մի ֆիլմի յուշարձան կար, որ ուզեցի նկարել: Ընկերս դարձեալ քմահաճութիւնս հանդուրժեց՝ նաեւ դուրս հանելով իր սիրուն, արհեստավարժ խցիկը: Ես ելայ, մի քանի պատկեր քաշեցի, ու վերադառնում էի մեքենայ, երբ յանկարծ ետեւից մէկ, երկու, երեք ոստիկան յայտնուեցին, կանչում էին մեզ: Եա՛: Արդեօք ի՞նչ էին ուզում, ի՞նչ սխալ եմ գործել, ի՞նչ կարգի կաշառք էին պահանջելու…

Այդ ամէնը մտքովս էին անցնում, երբ ոստիկաններից մէկը նկարուելու ցանկութիւնը ներկայացրեց: «Մեծ սիրով, խնդրեմ»-ներով ետ գացինք յուշարձան, սրանք տեղաւորուեցին, ու մի քանի նկար առի: Բայց յետոյ իրենց ո՞նց էր հասնելու նկարը: Սրանք իրար անցան: E-mail-ից, համակարգիչից լուր չունէին: Սկսեցին զանգել սրան-նրան: Վերջապէս ինձ յայտնեցին իրենցից մէկի զարմիկի Skype-ի անունը: «Շատ բարի»-ներով էլ մենք շարունակեցինք մեր ճանապարհը դէպի Երեւան:

Սակայն Skype-ով նկար ուղարկել կը լինի՞ միթէ: Չգիտեմ: Ուստի այս գրութիւնը: Նկարը տակը կպցուած է: Եթէ ձեւ կայ որ Skype-ով նկար ուղարկուի առանց Skype-ի հաշիւ ունենալու, խնդրում եմ տեղեկացրէք ինձ: Եթէ ձեզանից մէկը ունի Skype-ի հաշիւ ու կ’անի այդ գործը, շատ շնորհակալ կը լինեն ես ու այդ երեք հոգին (զարմիկը ինչքան շնորհակալ կը լինի, չեմ կարող ասել): Եթէ կարդացող կայ ով Դիլիջանում է կամ այնտեղով է անցնելու եւ ում ծանօթ են կամ կարող են ծանօթ լինել այս երեք ոստիկանները, խնդրում եմ նեղութիւնը քաշէք մի ձեւ նկարը իրենց հասցնելու: Թող ուրախանան, դէմ չեմ:

Իսկ այսպիսի ու նման դէպքեր հետս միայն Հայաստանում են պատահում: :-)

My friend and I decided to visit the city of Bért, mostly due to my own caprices, as I had never been there before and wanted to claim that I have been everywhere in Armenia. It is a little difficult, of course, to make such a reckless declaration; however, upon visiting Bért, I am presenting myself in such an ambitious light.

Anyway, the day went very well. We took the road to Sevan, passed through Dilijan, on to Ichevan, and continuing further to the border with Azerbaijan, from where the road twists away towards Bért. I actually got a very positive impression by the maintenance of that road and generally from the city. I was expecting Bért to be much sadder a place, more poverty-stricken, but come to find out that it is quite an active city. Their main street was full of people, and shops, etc.

On the way back, I noticed a statue commemorating an old Soviet film in Dilijan, which I felt like photographing. My friend once more gave in to my capriciousness, even handing over his beautiful, professional camera. I got out, took a few pictures, and was on my way back to the car, when suddenly one, two, three policemen showed up, calling to us from behind. I wasn’t prepared for anything like that. What could they possibly want from us? Did we break any laws? Were they going to ask for some sort of a bribe…?

These thoughts were passing through my mind, when one of them expressed the desire to be photographed. “Well, of course,” I said, and off we were to the statue, where the three of them struck a pose, and I took a few pictures. But how were they to receive those pictures? The old Keystone Cops immediately came to my mind. These guys didn’t know what to do. They didn’t have much in the way of e-mail or computers. They started to make some phone calls. Finally, they told me the Skype name of the nephew of one of them. Very well. And off my friend and I were, back to Yerevan.

But is it possible to send pictures via Skype? I don’t know. Hence this note. The picture is pasted below. If there is a way to send pictures to a Skype account without having one one’s self, please let me know. If one of you has a Skype account and would make that effort, I and three other people will be very grateful (I cannot speak for the nephew). If anyone reading this is in Dilijan or will be passing through there and knows or may know these three police officers, kindly take the trouble to get this picture to them somehow. I’d like for them to be happy with this little bit of work.

Oh, and it goes without saying that these sorts of things happen to me only in Armenia. :-)