Նոր թրքախօսի մը արտայայտ(ն)ութիւնները

Պոլիս գտնուիլը շատ հետաքրքրական կողմեր ունի, մանաւանդ այս օրերուն։ Որպէս մէ­կը, որ կը հե­տեւի քա­ղաքա­կանու­թեան եւ մաս­նա­ւորա­պէս մի­ջազ­գա­յին ու տա­րածաշրջա­նային ան­ցուդար­ձին, նիւ­թի պա­կաս չկայ, փառք Աս­տուծոյ։ Սա­կայն աւե­լի առօ­րեայ տե­սան­կիւնէն, ու­րախ եմ որ ժա­մանակ կ՚անցնեմ այս քա­ղաքին մէջ, քան զի առի­թը կ՚ըն­ծա­յէ թրքե­րէն սոր­վե­լու։

Թրքե­րէնի հետ կապս շատ հե­ռու չէ, իրա­կանու­թեան մէջ։ Ըն­տա­նիքիս ակունքնե­րը Մա­րաշին մէջ կը գտնուին, ուստի ման­կութեանս յա­ճախ լսած եմ թրքե­րէն, մա­նաւանդ մե­ծերուն կող­մէ։ Ականջներս լե­ցուած են որոշ բա­ռապա­շարով մը։ Նոյ­նիսկ շարք մը բա­ռեր հա­յերէն կը կար­ծէի պզտիկ եղած ատենս։ Վստահ եմ շատ սփիւռքա­հայեր այդ փոր­ձա­ռու­թիւնը կը կի­սեն։ Երի­տասար­դութեանս ջանք թա­փած եմ թրքե­րէն ինքնու­րոյն սոր­վե­լու, իսկ աւե­լի վեր­ջերս դա­սերու գա­ցած եմ (Երե­ւան ալ, հոս ալ)։ Եթէ ան­կեղծ ըլ­լամ, այ­սօ­րուան թրքե­րէնէն աւե­լի պի­տի նա­խընտրէի նախ­նի­ներուս խօ­սած լե­զուն սոր­վիլ։ Բայց այդ դա­րը երե­ւի թէ ան­ցած հա­շուենք։

կարդալ մնացածը