Սյունիքի անվտանգությունը, մարդիկ ու տնտեսությունը․ զրույց հետազոտողի հետ
ԱՄՆ-ի Virginia Tech համալսարանի ասպիրանտ Նարեկ Սէֆէրեանը ներկայում աշխատում է «Սյունիքի՝ պատերազմից հետո ի հայտ եկած նոր սահմանները» աշխատության վրա։ ՍիվիլՆեթի Գևորգ Թոսունյանի հետ զրույցում նա խոսում է Սյունիք կատարած այցի ընթացքում կատարած իր ուսումնասիրությունների մասին։
Երեւանում Գանդիի Արձանը՝ Ողջունելի Փաստ
Պատրիկ Ազատյանը Երեւանում տեղադրուելիք Մահաթմա Գանդիի արձանի գաղափարին դէմ իր յօդուածում բովանդակալից փաստարկներ է առաջ բերում: Գանդիի քաղաքական ժառանգութիւնն իսկապէս վիճայարոյց է: Ինչպէս Ազատյանն է նշում, Գանդիի առաջնորդած Հնդկական Ազգային Համագումարը 1920-ականների սկզբին Խալիֆայութեան Շարժմանն էր աջակցում՝ որպէս երկրի հսկայ մահմեդական բնակչութեան հետ համագործակցելու հարթակ: Այն օսմանեան փլուզուող կայսրութեան սուլթանի հանդէպ գաղութատիրական ուժերի կողմից տեղադրուած սահմանափակումներին ընդդէմ շարժում էր. սուլթանը խալիֆն էր՝ այսինքն, սուննի մահմեդականութեան առաջնորդը: (Երբ Մուսթաֆա Քէմալը անցաւ իշխանութեան եւ աշխարհիկ հանրապետութիւն հիմնեց Թուրքիայում, նա խալիֆայութեանը ամբողջովին վերջ դրեց, այնպէս որ այդ շարժումը մարուեց:) Հայ ազգայնականների համար Գանդիի կապը Խալիֆայութեան Շարժման հետ բացասական կէտ կարող է հանդիսանալ:
A Statue of Mahatma Gandhi is Welcome in Yerevan
Patrick Azadian puts forward some meaningful arguments in his article against the plan for a statue of Mahatma Gandhi in Yerevan. Gandhi’s political legacy is indeed controversial. As Azadian outlined, the Indian National Congress led by Gandhi supported the Khilafat Movement in the early 1920s as a platform for co-operating with the large Muslim population in the country. They were protesting the limitations placed by the colonial powers on the Ottoman Sultan – who served as Caliph, or head of Sunni Islam – as the empire was collapsing. (Once Mustafa Kemal came to power and established a secular republic in Turkey, he abolished the caliphate outright, so that movement subsided.) For Armenian nationalists, Gandhi’s association with the Khilafat Movement could be a sore point.
Անհնար է Սփյուռքի միասնական մարմին ստեղծել
Վերջերս ՀՀ Սփյուռքի գործերի գլխավոր հանձնակատար Զարեհ Սինանյանը Սիվիլնեթի հետ հարցազրույցում շոշափեց «ամբողջ սփյուռքի միասնական մարմին ունենալու» գաղափարը: Նման միտք անցյալում էլ է հնչել, օրինակ 2010-ին` լոսնաջելեսահայ հայտնի սյունակագիր Հարութ Սասունյանի եւ նախկինում ավելի աշխույժ գիտական խմբակ Policy Forum Armenia-ի կողմից:
Այդ գաղափարն ինչքան էլ արտացոլի ազգային միասնականության զգացմունքը, իրականում բնավ իրատեսական չէ, մի քանի պատճառով:
A Unified Diasporan Representation is Unrealistic
In a recent interview with CivilNet, the Republic of Armenia’s High Commissioner for Diasporan Affairs Zareh Sinanyan touched upon the notion of “having a body unifying the entire diaspora”. This idea has come up in the past, such as in a column by the well-known Los Angeles-based writer Harout Sassounian and in a report by Policy Forum Armenia, a formerly more active research group, both back in 2010.
As much as that idea reflects a feeling of national unity, it is not feasible in reality, for a few reasons.
Opaque Bubbles and Life in Armenia
We all live in bubbles, don’t we? No matter who we are, where we are, we have our own circle of friends, family, community, work or school, maybe a club of this or an association of that. We create an immediate society around us, which forms part of society taken more broadly. I guess problems arise when the immediate circle becomes impervious – a more rigid, opaque bubble, divorced from broader society.
Living in Yerevan, I am very conscious of the bubble in which I find myself. It is often Diasporan, English-speaking, shared with people with disposable income. Not exclusively so, but more often than not that is the case. Spending free time in cafés and shopping malls, it is not hard to pretend to be in some other part of the world. Even though I find this to be expected – and, in fact, I am happy to note this kind of development in the country – I also find it bothersome to sense that I am at a remove from broader society in Armenia.
Why Diplomacy and International Law Matter
The ongoing dispute over Crimea has led more than one person around me to welcome power politics and decisiveness in the use of force internationally, as opposed to negotiations. My own education leads me to believe that diplomacy and respect for international legal frameworks are not only highly valuable as such, they are the only means for stability and security in the long term. Here’s why.
Guns are important. They are very important, in fact. But no state would be willing to use them unless absolutely necessary. Troops are expensive, and every life counts, especially in those countries where there is accountability and free and fair elections: no-one is going to vote you back in power if you caused someone close to them to die. Ever since 1945, international use of force has been outlawed, except if approved by the UN Security Council, and in self-defence until the Security Council takes up the matter. Humanitarian intervention (the “Responsibility to Protect” or “R2P”) is a new category that has been slow to gain currency internationally, as opinions vary widely on recent cases, such as Libya. States as sovereign entities have thus agreed to ban the use of force by adopting the UN Charter. What is more, there is no provision to leave the UN in its charter. Almost all states signed on to this agreement after the Second World War, and new states ever since have been quick to join the UN. Statehood and UN membership are more or less synonymous today. Therefore, use of force has ceased to be a value in international affairs. War is no longer a glorious, patriotic undertaking, the way it was portrayed in centuries past.
naregseferian.com 