Research | Հետազօտութիւն

by

Shifts in Territorial Discourse over Southern Armenia

Shifts in Territorial Discourse over Southern Armenia

On November 16, 2021, clashes erupted between Armenian and Azerbaijani armed forces near the town of Sisian in southern Armenia, in the province of Siunik. This episode of fighting was notable as the worst altercation since the end of the Second Karabakh War of 2020. The Armenian side reported six soldiers killed and 13 taken captive, with 24 missing, while seven killed and ten wounded was the official count from Azerbaijan. Russian mediation resulted in a halt to the hostilities.

What happened in Siunik – indeed, what has been happening across that border region since May, 2021 – is directly related to the Nagorno-Karabakh conflict. The dispute over Nagorno-Karabakh has numerous complexities. One is the inter-play between claimed borders and effective control. The unrecognised authorities in Stepanakert claimed the territory of the Nagorno-Karabakh Autonomous Oblast (NKAO) of Soviet Azerbaijan, plus the Shahoumyan region to the north. Following the cease-fire in 1994, though deprived of some slivers of NKAO territory in the east and north-east, the Nagorno-Karabakh Republic or Artsakh had at the same time effective control, in whole or in part, over seven additional districts of what used to be Soviet Azerbaijan proper – the areas marked in light beige on the map below outside the lines of the former NKAO.

read the rest

by

Scenarios of Power in De Facto States: Karabakh’s 2020 Presidential Inauguration

Scenarios of Power in De Facto States: Karabakh’s 2020 Presidential Inauguration

Gerard Toal & Nareg Seferian

All states have their iconographies and rituals designed to project their legitimacy and power. They organize space as sacred patrimony and time as memory, anniversary and the eternal. Presidential inaugurations are occasions where we see this process in scenarios and ceremonies of power. The United States has an oath-taking in front of dignitaries and a majestic Capitol building. France and Russia have public ceremonies featuring the journey of the elected leader to regal buildings of power, these very setting and their elaborate interior décor signifying a treasured and transcendent patrimony of the nation and state.

It is hardly a surprise that de facto states – states that have established territorial control and internal legitimacy in a contested region, but lack recognition in external legitimacy as states among other states in the international community – look to the ceremonies of established states when inventing their own ceremonies of power. How they do so is an interesting window into their prevailing constructions of the time-space of their visions of their territorial nation-stateness.

read the rest

by

From “Intervention” to “Protection”: The Power of Discourse in International Affairs

Paper for a course on theories of power and policy (Chad Levinson)

From “Intervention” to “Protection”: The Power of Discourse in International Affairs

What is the relationship between discourse and power? Once an issue makes it to the agenda, how do its framing and the specific terms used to discuss it influence policy outcomes?

This paper will attempt at providing an overview of how discourse relates to power dynamics in international affairs by taking up in particular the concept of the responsibility to protect or “R2P” and how discourse on intervention preceding it shifted in the 20th century. Continue reading →

by

Contentious (S)Parks: Reclaiming Public Space in Yerevan and Istanbul

Paper for a course on social movements (Ariel Ahram)

Contentious (S)Parks: Reclaiming Public Space in Yerevan and Istanbul

Introduction

Neither Armenia nor Turkey have enjoyed reputations of being states with stable democratic regimes. Turkey has had experience as a pluralist republic over the course of many decades, though often punctuated with military coups. Armenia, for its part, has managed to carry out free and fair elections on only a few occasions since independence following the collapse of the USSR in 1991. Both countries have on the whole demonstrated much more undemocratic tendences in the recent past. Armenia and Turkey were consistently categorised as “Partly Free” by Freedom House from 2005 to 2015, with medium-to-low rankings of political rights and civil liberties (Freedom House, n.d.). The two countries have been variously characterised as illiberal republics, outright authoritarian, or unconsolidated or competitive authoritarian states at different points during the past two decades.

At the same time, both Armenia and Turkey have managed to develop substantial civil society sectors, with robust social movements galvanising segments of the population in order to influence decision-making from the streets. Ranging from leftist or feminist claims to ecological or human rights concerns, numerous protest movements have marked shifts in the political winds in Armenia and Turkey since the 1990s and 2000s.

This brief study will first discuss conceptual approaches to understanding social movements drawn from Tilly and Tarrow (2015) and Steinberg (1998). The two cases of the Mashtots Park protests in Armenia in 2012 and the Gezi Park protests in Turkey in 2013 will then be outlined. The discussion section that follows will compare and contrast how contentious politics over public space in those two urban centres played out. Included among the sources for the discussion are two interviews with first-hand observers and participants (see Appendix B). Finally, concluding thoughts on the causes and consequences of Mashtots and Gezi will be fleshed out in detail. Continue reading →

by

Questions of Academic Freedom in Armenian Studies and Turkish Studies in the United States

Essay for a course on the academy and academic life (Joel Peters)

Questions of Academic Freedom in Armenian Studies and Turkish Studies in the United States

The principle of academic freedom may appear on the surface to offer a carte blanche for all matters of scholarly pursuit, whether to instructors or students, and perhaps even to university administrators. There are a few key questions around which that principle hinges. This essay will take up some of them by investigating the history of the development of Armenian Studies and Turkish Studies in the United States and the controversies that have arisen within and across those disciplines.

Brief Overview

This section draws upon Mamigonian (2013), Ergüneş (2018), Reed (1997), and the websites of the Institute of Turkish Studies, the Ottoman and Turkish Studies Association, the Society for Armenian Studies, and the Middle East Studies Association.

Armenian Studies and Turkish Studies have been systematically pursued by European scholars initially under the broader Oriental Studies umbrella since even as early as the late 18th century. It is not difficult to point out the political interests that evidently led to and supported the study of language, culture, religion, and society of the Balkans, Anatolia, Asia Minor, and the Levant. The Great Powers were keen to extend their holdings – the so-called “Eastern Question”. In fact, studying Persian, Arabic, or Turkish philology had an immediate association in many capitals with a career in the foreign service (and in espionage). The Diplomatic Academy of Vienna was founded by Empress Maria Theresia as the Oriental Academy in 1754, serving as a sort of prototype. Well into the 20th century, Oriental Studies university programmes were feeders for the KGB in the USSR. Continue reading →

by

The Clash of Turkish and Armenian Narratives

The Clash of Turkish and Armenian Narratives

The debates and tensions that very often characterize the interactions between the Turkish and Armenian peoples do not easily fit into frameworks adopted by studies of international affairs. One problem is that of identifying specific actors: states, diasporas, community-level and international organizations, religious bodies, individuals, broader regional or global players and trends. A second problem is identifying what is at stake: moral, ethical, or religious principles, core hard power interests, legal disputes, economic calculations. The complexity of the case challenges any single approach to analysis but at the same time offers the opportunity for multiple points of view to bring forward meaningful insights. This study uses narratives as a source and as a method.

Narrative moved out of its realm of literature and the arts and began to be applied to the social sciences during the 1970s and 1980s. It provided an alternative to the more rigid theoretical frameworks that reflected natural science methodologies. Accounting for a phenomenon through narrative allows for more personal, more subjective points of view. This is problematic for objective analysis, but can nevertheless prove to be useful for a more comprehensive understanding. In the case of Turkish-Armenian relations, there are no current immediate security threats, no reasonable expectations of hostilities between the two states, much less between dispersed peoples, nor are there any living participants of the most significant episode in Turkish-Armenian relations, namely the Armenian Genocide. Instead, it is the public memory of 1915 in Turkey, in Armenia, and around the world that most deeply informs inter-personal, inter-communal, and inter-state relations regionally and globally. If there is to be any resolution and lasting reconciliation between the Turkish and Armenian peoples, it will begin at the level of the narrative.

read the rest

by

Թրքական եւ Հայկական Պատումներու Բախումը

Թրքական եւ Հայկական Պատումներու Բախումը

Թուրքերու եւ հայերու միջեւ յարաբերութիւններուն բնորոշ բանավէճերը եւ լարուածութիւնները յաճախ համապատասխան չեն գտնուիր միջազգային յարաբերութիւններու գիտական տեսութիւններուն: Խնդիր կայ ստոյգ դերակատարներ մատնանշելուն մէջ՝ պետութիւններ, սփիւռքեր, համայնաքային եւ միջազգային կազմակերպութիւններ, կրօնական մարմիններ, անհատներ, աւելի լայն տարածաշրջանային կամ համաշխարհային խաղցողներ եւ միտումներ: Երկրորդ խնդիր մը խնդրոյ առարկային մատնանշումն է՝ բարոյական կամ կրօնական սկզբունքեր, էական նիւթական շահեր, իրաւական հարցեր, տնտեսական հաշուարկներ: Խնդրին բարդութիւնը վերլուծութեան որեւէ մէկ մօտեցման համար մարտահրաւէր է, բայց միառժամանակ ան հնարաւորութիւն կ’ընձեռէ բազմակողմանի տեսակէտերէ իմաստալից եզրակացութիւններու հասնելու:

Այս հետազօտութիւնը պատումը (Անգլ. «narrative», Թրք. «anlatı») կը գործածէ որպէս աղբիւր եւ մօտեցում: Թուրք-հայկական յարաբերութիւններու պարագային չկան առկայ անմիջական ապահովական խնդիրներ կամ երկու պետութիւններուն միջեւ բռնի արարքներու սպասումներ: 1915-ի հանրային յիշողութիւնն է Թուրքոյ մէջ, Հայաստանի մէջ, եւ աշխարհով մէկ, որ ամենախորը ազդեցութիւնը կ’ունենայ միջանձնային, միջհամայնքային, եւ միջպետական յարաբերութիւններու վրայ: Եթէ տեւական հաշտութիւն պիտի ըլլայ, պատումի հարթակէն պիտի սկսի:

կարդալ մնացածը

Թրքական եւ Հայկական Պատումներու Բախումը

Թուրքերու եւ հայերու միջեւ յարաբերութիւններուն բնորոշ բանավէճերը եւ լարուածութիւնները յաճախ համապատասխան չեն գտնուիր միջազգային յարաբերութիւններու գիտական տեսութիւններուն: Խնդիր կայ ստոյգ դերակատարներ մատնանշելուն մէջ՝ պետութիւններ, սփիւռքեր, համայնաքային եւ միջազգային կազմակերպութիւններ, կրօնական մարմիններ, անհատներ, աւելի լայն տարածաշրջանային կամ համաշխարհային խաղցողներ եւ միտումներ: Երկրորդ խնդիր մը խնդրոյ առարկային մատնանշումն է՝ բարոյական կամ կրօնական սկզբունքեր, էական նիւթական շահեր, իրաւական հարցեր, տնտեսական հաշուարկներ: Խնդրին բարդութիւնը վերլուծութեան որեւէ մէկ մօտեցման համար մարտահրաւէր է, բայց միառժամանակ ան հնարաւորութիւն կ’ընձեռէ բազմակողմանի տեսակէտերէ իմաստալից եզրակացութիւններու հասնելու:

Այս հետազօտութիւնը պատումը (Անգլ. «narrative», Թրք. «anlatı») կը գործածէ որպէս աղբիւր եւ մօտեցում: Թուրք-հայկական յարաբերութիւններու պարագային չկան առկայ անմիջական ապահովական խնդիրներ կամ երկու պետութիւններուն միջեւ բռնի արարքներու սպասումներ: 1915-ի հանրային յիշողութիւնն է Թուրքոյ մէջ, Հայաստանի մէջ, եւ աշխարհով մէկ, որ ամենախորը ազդեցութիւնը կ’ունենայ միջանձնային, միջհամայնքային, եւ միջպետական յարաբերութիւններու վրայ: Եթէ տեւական հաշտութիւն պիտի ըլլայ, պատումի հարթակէն պիտի սկսի:

կարդալ մնացածը

by

Թուրքական և հայկական պատումների բախումը

78_postcaptureԹուրքական և հայկական պատումների բախումը

Հայաստան-Թուրքիա եւ հայեր-թուրքեր հարաբերությունների ճշգրիտ նկարագրումն անգամ խնդրահարույց է. այն զանազան հարթությունների վրա է տեղի ունենում՝ միջանձնականից սկսյալ մինչեւ միջազագային հարաբերություններ: Տվյալ հետազոտությունը վերցնում է պատումը («narrative») որպես առարկա եւ որպես մեթոդաբանություն այն ենթադրությամբ, որ այսօրվա իրավիճակում հայկական-թուրքական հարաբերությունների ամենանշանակալից տարածքը հենց այն պատմություններն են՝ այն պատկերացումները եւ սպասելիքները, որոնք երկու ժողովուրդները ունեն միմյանց հանդեպ: Եթե լինելու է երկարաժամյա հաշտություն, այն պետք է սկսի հենց պատումների վերափոխմամբ:

կարդալ մնացածը

 

by

The Clash of Turkish and Armenian Narratives: The Imperative for a Comprehensive and Nuanced Public Memory

The Clash of Turkish and Armenian Narratives: The Imperative for a Comprehensive and Nuanced Public Memory

The debates and tensions that very often characterize the interactions between the Turkish and Armenian peoples do not easily fit into frameworks adopted by studies of international affairs. One problem is that of identifying specific actors: states, diasporas, community-level and international organizations, religious bodies, individuals, broader regional or global players and trends. A second problem is identifying what is at stake: moral, ethical, or religious principles, core hard power interests, legal disputes, economic calculations. The complexity of the case challenges any single approach to analysis but at the same time offers the opportunity for multiple points of view to bring forward meaningful insights. This study uses narratives as a source and as a method.

read the rest

by

Coming to Terms with Armenian-American Identity: The Testimonies of Michael Arlen, Jr. and Peter Balakian in Passage to Ararat and Black Dog of Fate

Coming to Terms with Armenian-American Identity: The Testimonies of Michael Arlen, Jr. and Peter Balakian in Passage to Ararat and Black Dog of Fate

Paper presented at the “Critical Approaches to Armenian Identity in the 21st Century: Vulnerability, Resilience, and Transformation” conference organised by the Hrant Dink Foundation and the Hamazkayine Educational Foundation, with the support of the Calouste Gulbenkian Foundation, held in Istanbul, Turkey, October 7-8, 2016

The United States offers a very interesting context to explore issues of identity at multiple levels. It is a diverse society that promotes a sense of citizenship while at the same time largely allowing for the practices of pre-immigration cultures. The Armenian-American story is fascinating that way. “Armenian-American” has become much more defined as an identity over the past few decades, comprised of many traditional Armenian elements accommodated within and shaped by the American environment that surrounds them.

That was not always the case. For most of the 20th century, assimilation was the name of the game. In that light, the memoirs to be reviewed in this study consider two individuals who were born into families in which the Armenian heritage was secondary or outright discouraged and who came of age in that 20th-century America. The two somehow encounter and connect with their Armenian identities later on in life. Passage to Ararat by Michael Arlen, Jr. was published in 1975 and Peter Balakian’s Black Dog of Fate came out in 1997. Each published his text at almost exactly the same age, in their mid-forties, having about one generation between them, capturing somewhat different historical moments in terms of Armenia and the Armenian people. Continue reading →